Umudun şiirlerini okuyalım Bugün UMUT edelim Ama soralım da

…Özdemir Asaf ile başlayalım…

Öyle bir ilkyaz ol ki, korkut yaprakları

Öyle bir son yaz ol ki, tut yaprakları,

Sararıp dökülürken güz rüzgârlarında

Ardında savrulsunlar, unut yaprakları…

Sevinçlerinde onlar vardı, hüzünlerinde onlar…

Seninle yeşerdiler, seninle soldular…

Olsunlar senden sonra da umut yaprakları…

…Ahmet Arif olsun şimdi de…

Öyle yıkma kendini,

Öyle mahzun, öyle garip…

Nerede olursan ol,

İçerde, dışarda, derste, sırada,

Yürü üstüne üstüne,

Tükür yüzüne celladın,

Fırsatçının, fesatçının, hayının…

Dayan kitap ile

Dayan iş ile.

Tırnak ile diş ile,

Umut ile sevda ile düş ile

Dayan rüsva etme beni…

…Ve Nazım Hikmet’te sıra…

Dünyadan, memleketinden, insandan

umudun kesik değil diye

ipe çekilmeyip de

atılırsan içeriye,

yatarsan on yıl, on beş yıl…

daha da yatacağından başka

sallansaydım ipin ucunda

bir bayrak gibi keşke

demeyeceksin…

Yaşamakta ayak direyeceksin.

Belki bahtiyarlık değildir artık,

boynunun borcudur fakat

düşmana inat

bir gün fazla yaşamak…

Son olarak da Edip Cansever …

“Bütün iyi kitapların sonunda

bütün gündüzlerin,

bütün gecelerin sonunda

meltemi senden esen

soluğu sende olan,

yeni bir başlangıç vardır…

Hayatlarımıza her gün eklediğimiz onca kelime kalabalığında bizlere, sizlere ne kalıyor hep merak etmişimdir… Şiirler gibi mi yoksa ? Sahi, okuduğumuz kelimeleri rüzgarın esintisine mi savuruyoruz ? Sahipsiz mi bırakıyoruz ? Yoksa Eldekine omuz verip, inandıklarımız adına daha güçlü bir şekilde ayağa mı kalkıyoruz ? Belki de onca umudun kelimesinde yeni vazgeçişlerimize bahaneler üretiyoruz…