Kendi şarkın olsun Ve kendi notaların
Şair der ki, en uzun yoldur insanın içi…
Okuyabilene...
Peki, Türkiye’ye bakınca okuduğum mu ? Okurken bana fısıldananlar mı ? Kısa bir hikaye ! Çok kısa bir hikaye ! Baştan sona birkaç saniye süren bir hikaye ! Oysa ki milyonlarca yaşama dair bir hikaye ! Ama içi de onca kalabalığa rağmen boşaltılmış, tenha bir hikaye !
Anlatılan mı ?
Kıssadan bir hisse !
Şöyle ki ;
Üniversite mezunu bir genç, iş hayatına başlamadan önce fal baktırmaya gitmiş !
- “On beş sene eziyet çekeceksin çocuğum” demiş falcı…
- “Ya sonra, ya sonra” diye ümitlenmiş çocuk…
- ‘Sonra’ demiş falcı…
- ‘Alışıyorsun…”
Evet…
Ümitlenmişiz !
Alışmışız, alıştırılmışız !
Umut bağlamışız, ama umutsuz kalmışız !
Siz ne düşünüyorsunuz bilmiyorum ama…
“BİRAZ UMUT KONUŞALIM” dedi geçen gün birisi… Biz ha bire diyoruz ya, “Belki de dünya kocaman bir kursaktır, tüm heveslerin içinde kaybolduğu…” diye ! O birisi, bizden UMUT kelimeleri istedi ! GÜLÜMSEYEN cümleler istedi ! Aralarında koşturabileceği kahkaha atan paragraflar da !
O da haklı !
Peki, nasıl yapalım ?
UMUT denen şeyi nasıl bulalım ?
Haklısınız, zor !
Ama madem istedi, eldeki tüm malzemeleri kullanarak bir şeyler yapalım ! Nasılsa durum Cemal Süreyya’nın dediği gibi… Hani demiş ya, “Artık hayallerim suya düşecek diye kaygılanmıyorum. Çünkü onlar düşe düşe yüzmeyi öğrenmişler…” O zaman kalmasın hiçbir şey kursağımızda… Nasılsa yüzmeyi bilen hayallerimiz bile var ! Düşmek korkutmasın bizi !
Ama en başta şunu yapalım !
KORO’dan İSTİFA edelim !
Bize dayatılan tüm o şarkılardan da !
Arada kaybolup giden kendimizden de !
Bir adım öne çıkalım ve ‘buradayım’ diyelim !
Demekle de kalmayalım, kendi şarkımızı söyleyelim !
Sesimizin çıktığı kadar yüksek sesle şarkımızı söyleyelim !
Notaları BİZE ait olsun ama, sözleri ise kalemlerimizden çıksın !
Bundan sonrasını mı ?
Nursel Tosun Tuzlu söylesin…
*
Arada bir hayata kafa tutabilmeli insan…
Dokuz sekizlik bir şarkı çalabilmeli,
Kürdili Hicazkar hayata…
Arada bir zaman ve mekandan
Bağını koparıp ,
Evren'e güzel bir melodi yayabilmeli…
Arada bir kendini de çalabilmeli,
Besteleyebilmeli…
*
UMUT mu istediniz ? İşte formülü tam olarak bu ! Yapacağınız tek şey, arada bir kendinizi çalabilmekte ! Kendi notalarınızda adımlayabilmekte ! Melodilerin size ait tınılarında mırıldanabilmekte ! Ama önce, KORO’dan çıkmak için cesaretiniz olmalı ! Sistemin size dayattığı SİZ ile KENDİNİZ arasındaki savaşta AYAĞA KALKMALI ve BURADAYIM diyerek öne çıkmalı !
Yok !
Yetmez !
Fazlası var !
Bundan fazlası var !
UMUT öyle bedava değil !
Hele ki KOLAY hiç değil !
Unutma…
İnsansın...
Yaşıyor olmanın bedelini yara bere almadan ödeyemezsin…
Peki, bunun için de hazır mısın ?
