Hayatın hikayesi SADECE 10 KELİME
İş yok…
Para yok…
Bazen umut yok…
diyen memleketimin hikayeleri arasında dolanırken, bir BABA’da durdum…
İşi olmayan…
Parası olmayan…
Umudu hiç olmayan…
Elde avuçta sadece 10 kelimesi olan…
Yaşadığı anı, o 10 kelimeye sığdıran…
Beni durduran…
Düşündüren…
Susturan…
Dediği mi ?
-
Yarın, kızımın doğum günü...
Bir günlük iş arıyorum…
Ne olursa!
-
Evet…
Alın size, 10 kelimeyle, dünyanın en hüzünlü öykülerinden biri…
Şimdi…
O milyonlarca harf de, kelime de, cümle de, sayfalar dolusu paragraf da sizin olsun ve bana, şu 10 kelimelik hayata dair bir şeyler söyleyin… Öyle şeyler söyleyin ki, içinden çıkalım şu çaresizliğin… Öyle şeyler deyin ki, o 10 kelimede tutuklu kalan yoksulluğumuzun gözaltı süresini bitirelim…
Öyle şeyler olsun ki…
Mutluluğu, bir güne…
Mutluluğu, bir günlük işe kurban eden tüm babalar için MUTLU SON olsun…
Zor mu ?
Haklısınız, zor…
O 10 kelimenin arkasındakileri bilirken, zor…
-
İçime dokundu, ağlayamadım... Zoruma gitti, konuşamadım... Beni, hep bilmediğim yerlerimden kırdınız, uzanamayacağım yerlerimden yaraladınız... Ben, bütün düşüşleri ezberlemiştim, ama siz, ezberlerimi bozdunuz...
-
…diyen daha nice 10 KELİME beklerken dışarılarda bir yerlerde, çok zor…
*-*
Öyle rahatız ki…
CEVAP BİLE VERMİYORUZ!
Antakya, bir gün dile gelse…
Dile gelse ve konuşsa…
Ne derdi sahi ?
“Hissedilen her şeye cümle kurulamıyor…” dese de Paulo Coelho, bence şu olurdu bizlere dair şikayeti ;
-
Değer verdiğim birisinden öyle hemen soğumam... Çabalarım, affederim, özür dilerim, anlamaya çalışırım... Ama eğer soğursam, bir daha ne yaparsa yapsın, ısınamam... Sabrımın tükendiği an, her şey tükenir bende…
-
Haklısınız…
Yol arkadaşını iyi seçmeli insan, ki seçemeyenlerin çoğu yol yorgunu…
Antakya gibi…
Eski kentin önünde bir kez daha yükseltilmek istenen VAKIF İŞHANI’nı izlerken, bunlar geldi aklıma… Bu kadar konuşurken, bu kadar yazarken, kurumsal ISRARIMIZ için NİYE sorusuna CEVAP için tek kelime etmeyenlerin memleketinde, bunlar geldi…
Sizin içinizden ne geldi ?
Konuşun !
