Ben Diye başlayan ve
-
Ben,
heves ettiğim şeylerin kursağımda birikmesinden oluşan hayal kırıklıklarımı, bir yorgan gibi üzerime örtmüş olanım…
Ben,
olsun diye çabaladığım her şeyin olmayışını, yutkunarak seyredenim...
Ben,
elimi uzattığım yeşil dalların kuruduğuna şahit olanım...
Ben,
olmamış olan her şeyim...
-
Haklısınız…
‘BEN’ diye başlayan, ama susanlarız…
Birbirimizden de o BEN’leri saklayanlarız…
Bu, aynı şey gibi…
Hani,
-
Eski birine rastlarsın, ayaküstü…
Söylenecek çok şey varken, birbirinize bakıp gitmekten başka bir şey yapamazsınız…
Yarım kalan, hala yarımdır…
-
Susarsınız…
Tamam da,
Birbirimizde DURMAMA sebebimiz ne ?
İçimizde birikenleri dökememe sebebimiz ne ?
Yükümüzü hafifleteceklerden kaçma sebebimiz ne ?
Bir yerde okumuştum;
-
Ruhunu kaybetmiş bir insanda yaşamın anlamını aramak, ne saçma ! Belki de yerin üstündeki cesetler, altındakilerden daha fazla…
-
…demiş !
Belki bundan…
Durmama sebebimiz…
Dökememe sebebimiz…
Kaçma sebebimiz…
Ve hep o koca yükle hayatı geçirişlerimiz…
Bu yüzden, adımlarımız hep AĞIR…
Bu yüzden bakışlarımız hep DÜŞÜNCELİ…
Oysaki zor değil, hafiflemek !
“Yap gitsin” demiş ya Arda Arel, ondayım bugün…
Niye mi ?
-
Herkesi memnun edemezsin... Herkesi mutlu edemezsin… Herkese kendini sevdirmezsin... Yaptıkların, yapmak istediklerin ve yapamadıkların var... Unutma, hayallerin var… Bunların hepsi, seni ilgilendiren şeyler... İnsanlar, konuşurlar ! İnsanlar, hep konuşurlar ! Ne zaman sustular ki !? Gerçekten de seni mutlu edeceğine inanıyorsan, sonuçlarını da göze alabiliyorsanız eğer,
yap gitsin !
-
Haklı…
KENDİ olma savaşını vermek isteyen, ama KENDİNDEN de hep korkanlar olarak,
…bugün, dünyayı istediğimiz renge boyayalım mı ?
Hatta bir renk de kendimizden katalım…
Can Yücel’i de unutmadan ama…
Düşünün…
