Antakyalı Gazeteci Tamer Yazar

Antakyalı gazeteci Tamer Yazar, 6 Şubat’taki ilk büyük depremde ağır hasar alan evinde ölümden döndü. Ailesini enkazdan kurtarırken yaralandı. Memleketinden göç etmek zorunda kalan yüzbinlerin arasına katıldı. Şimdi Ankara’da, kendi deyişiyle “dağılanları toplamaya çalışıyor.”

Tamer Yazar, Journo için kaleme aldığı alttaki satırlarda, “yaşananlardan” ziyade bölge halkına “yaşatılanlara” dair gazetecilik soruları sormaya devam ettiğini vurguluyor. Mesela, depremden bir ay sonra bile Antakya’da hâlâ bulunamayan çadırları, su için sıraya girenleri, deprem vergilerini, bize sürekli “sus” ve “susturun” diyenleri…

Hatay’ın kadim kimlikli adresi Antakya, depreme çok şeyini kurban etti. İnsanlarını, camilerini, kiliselerini, evlerini, üretimini, dünden bugüne taşıdığı tarihi ve kültürel emanetlerini, hayallerini, umutlarını… Bugün, binlerce binayı enkaza çeviren depremden canlı çıkan bir gazeteci olarak yazıyorum.

Deprem değil, felaket! Kayıplarımızı gösteren sayılar öyle büyük ki… 11 kenti etkileyen 6 Şubat depremleri sonrasında yaşanan zorunlu göçün yüzbinleri arasındayım ben de. Ara ara telefon alıyorum, arkadaşlarımdan ya da beni tanıyanlardan. Soru değişmiyor! “Nasılsın?” Sahi, nasılım? İyi miyim? Bilmiyorum! Deprem öncesi nasıldım, bunu bile hatırlamıyorum. Sanırım herkeste olan bende de var! Boşluktayım…

Hayat, öyle bir rutinde gider ki, her şey kontrolünüz altındadır. Hatta hayallerinizi bile dosyalarsınız o rutin içinde. Şimdi mi? Rutin dediğiniz şey şimdilerde her yere saçılmış durumda. Yok, vazgeçmedim! Dağılanları toplamaya çalışıyorum. Yeniden bir rutin yaratana kadar, onları bohçalıyorum. Bir hayat listem hâlâ yok! Çünkü o listemi ne zaman düzenlemeye kalksam, Ankara darmadağın ediyor beni.

Depremin gece karanlığına batmış anında annemi, kız kardeşimi ve babamı evden nasıl çıkarttığımı hatırlamaya çalışıyorum da…. Uyuduğu odanın kapısının önüne düşen elbise dolabı yüzünden bulunduğu yerde sıkışan annemi kurtarmak için karanlığın ve o an her yere sinen korkunun içinde bir şeyler aradım.

Çatırdayan duvarların, her yere saçılan eşyaların arasında yürümeye çalışırken tesadüfen hayatta kaldığımı da anladım. Hemen dibime, yatağımın üzerine düşen elbise dolabımın hemen yanı başında uyandığımda hissettiğim şey korkunun da ötesindeydi. Sadece birkaç santim…

Annem mi? Kapısını kırmak için yaklaşık 20 dakika kadar uğraştım. Kapıda o aralığı açmaya çalışırken elimi kestiğimi bile anlamadım. Ölüm de yaşam da öyle bir kavga hâlindeydi ki, sanırım o an sadece yaptığım şeye odaklandım.

Fotoğraf: Tamer Yazar

Ve bugün… Ankara’dayım! Instagram hesabım üzerinden ara ara hikâyeler paylaşıyorum. Bazen yaşadıklarıma, çokça da bizlere yaşatılanlara dair. Depremin üzerinden haftalar geçmesine rağmen hâlâ bulamadığımız çadırları sorguluyorum mesela! Su bulmak için sıraya girenleri konuşuyorum! Kızılay’ın afet çadırlarını bekleyen binlerin çadırdan bozma yerlerdeki çaresizliklerini ve biriken öfkelerini izlerken, aynı çadırların ticaret malzemesi yapılması gerçeğinde durup, soruyorum!

Deprem vergilerinin senelerdir biriken (!) rakamlarının peşine düşüyorum! Yöneticiye hesap verme sorumluluğu yükleyen demokrasiyi arıyorum! 13 milyon insanı vuran bir depremin ardından hâlâ seçim telaşındaki Ankara’nın, seçim sandıklarına gömülen iktidar hevesinin altını özenle çiziyorum! Yıkılan binaların sorumluluğunda durması gereken kent ve ülke yöneticilerinin, istifa müessesesinin yanından bile geçmeyen, o burnundan kıl aldırmayan hâllerini hafızama kazıyorum!

Evlerinin enkazı başında umutla beklerken, ölüme terk edilmenin öfkesiyle isyan edenleri unutmuyorum! Olağanüstü Hâl koşullarında yapılacak bir seçimin güvenliği başlığında biriken soruları, endişeleri omuzluyorum! Her bir paylaşımımın ardından, eleştirinin odağındaki partilerini savunmak (!) için harekete geçen klavye kahramanlarının zengin küfür dağarcığının çürümüşlüğünü ise yanımda taşıyorum!

Doğduğum, büyüdüğüm Hatay’ı da izliyorum, bu yorgun ve çaresiz sürecin ortasında! Depreme kadar kullanımda olan, ama depremle yıkılan eski devlet hastanesini… Henüz restore edilmiş ve güçlendirilmiş Hatay’ın tarihi Meclis Binası’nın, yanı başındaki Adalı Konağı’nın enkaza dönmüş hâlini… Tarihi Kurtuluş Caddesi’nin artık nefes alamayan, toza toprağa batmış fotoğraflarını… “Eski kent” denenin “artık yokum” diyen “dün” hikâyesini… Plansız, programsız şehirleşen (!), şehirleştiğini sanan bizi, hepimizi…

Peki, tüm bu olanların ardından ne mi isterdim? Yaşanan trajedinin boyutları arasında biriken ve bir türlü dağılmayan karanlığımızdan çıkabilmek… Depremin ardından yaşanan organizasyon ve koordinasyon sıkıntılarının skandala dönüştüğü bir ülkede sarf edilen, içerde artık tutulamayan, paylaşılan kelimelerin tutuklu, gözaltı hâllerinden en çok da!

11 ildeki deprem felaketinin ardından tartışma konusu olan bina stoku konusunda “yetki” ve “sorumluluğu” ilçe belediyelerine dağıtan ve “Bu konuda rahatım” diyen/diyebilen Hatay’ın Büyükşehir Belediye Başkanı Lütfü Savaş, kendisine bu süreçte “Sorumluluk al” diyenlere, kendisini eleştirenlere cevap vermişti mesela:

Yok, birilerinin bizlere sürekli “SUS” dediği ve “SUSTURUN” diye eklediği bir ülke coğrafyasında olduğumuzu asla unutmuyoruz. Zira İçişleri Bakanı Süleyman Soylu da benzer bir yol izledi, yıkıntılar arasında “Orada kimse var mı” feryatlarına eklenen sorunlara ilişkin konuşanlar için:

Depremden önce “BİZ” olamayanların hâlâ “BEN,” “SEN,” “O” başlıklarına bu denli sarılıyor olması, beni depremden daha fazla korkutuyor. Bir gazeteci olarak “İNSAN” olan her noktada duran kendimi biraz da bu yüzden hayatta tutmaya çalışıyorum.

Değişelim de istiyorum ama…

Betona tapan, fakat onu bile doğru dürüst yapamayan hâllerimiz bir an önce değişsin istiyorum…

Zor mu?