Yorgunuz Bedenlerimiz yorgun RUHLARIMIZ YORGUN
işte ben, hep böyle, bildiğin gibi…
kaderi öpüp başıma komuşum…
gülüşüm, oturuşum, konuşuşum,
belli efendim, besbelli…
yaşamaktan soğumuşum…
yaz yağmurları misali, yıllarca
yağmış durmuşum kendi içime…
zaten dünya öyle dünya ki, kim kime…
herkes kendi derdine anca…
herkesin yüreği lime lime...
Turgut Uyar’ın kelimeleri arasında dolaşırken, yorgun bedenlerimizde artık takat kalmadığını hissedip çöküveriyorsunuz olduğunuz yere, dizlerinizin üzerine… Bir anda vazgeçmiş gibi… Her şeyi geride bırakmak ister gibi… ARTIK YETER der gibi… BENDEN BU KADAR diye ekler gibi…
Hele ki…
Hani Umur Talu’nun da dediği gibi…
İnsanların evlatlarını yitirdiği,
kadınların, işçilerin, askerlerin, sivillerin,
polislerin, gençlerin, çocukların can verdiği...
Yüz binlerce insanın işsizliğe,
en kötüsü umutsuzluğa mahkûm olduğu...
Gazetecilerin, yazanın, çizenin hedef alındığı, mahpus edildiği...
İnsanların hayatıyla, haysiyetiyle, hakikatiyle oynandığı bir dünyada…
Yorgunluğumuz normalmiş aslında…
Vazgeçmek isteyişimiz de öyle…
Bırakıp gitme telaşı da…
Ne ara bu hale geldik sahi, ne ara VAZGEÇENLER olduk, yaralarımızın artık pansuman tutmadığı haller içine düştük, bunca acının içinde debelenir olduk, çıkamadık, çıkmaya çalıştıkça daha derine düştük, düştükçe yaralandık, yaralandıkça kanadık, kanadıkça eksildik, eksildikçe eksildik…
Diğerleri mi ?
Bizlerin uzağındakiler mi ?
Yorgunlukları bizle aynı olmayanlar mı ?
Hayatları daha değerli (!) olanlar hani…
Biz yönetilenleri yönetenler hani…
Emre Taşpınar çok güzel anlatmış ONLARI, bizi DİĞERLERİ yapanları…
‘Gezegenin bambaşka yerlerinde yaşayan, gelir düzeyi yüksek insanlar vardır. Çok kısmetlidirler. Karar verirler. Kim kiminle çatışacak, nerede savaş olacak, onlar karar verirler. Onlara çok para harcatmadan kullanabildikleri, inandığımız değerleri çok severler. Daha dindar olmamız, daha milliyetçi olmamız çok işlerine gelir. Bizi motive edip, çalıştıran, savaştıran, her şeyi kullanabilirler. Ölümleri çok değerlidir. Yaşamak için her şeyi yaparlar. Öbür dünyaya filan inanmazlar, onlar için bir dakika bile çok önemlidir.’
Ayağa kalkmak zor geliyor o yüzden…
KALKIP yürümek çok zor geliyor…
NE İÇİN diyorsunuz kendinize…
Sebep arıyorsunuz, tek bir…
Yok, bulamıyorsunuz…
Ve, çöküyorsunuz…
Yorgunluğunuza…
Yalnızlığınıza…
Ne mi istiyorsunuz ?
Aslında sadece SİZ DEĞİL, hepimiz…
Hepimiz o AYNI ŞEYİ istiyoruz…
Hayal ettiğimiz o yaşamı…
Yeniden nefes almayı…
Aldığımızı vermeyi…
Peki, nasıl mı olacak ?
O yaşam nasıl mı var olacak ?
İçinde yaşadığımız gezegenin her canlısı AYNI DEĞERİ taşıdığında, insanı öldüren TEK NEDEN hastalık ya da yaşlılık olduğunda BAŞLAYACAK O YAŞAM. Çok uzak belki ama, O ZAMAN BAŞLAYACAK.
Zor mu ?
OLMAMALI…
