Nasıl bu hale geldik

Hakkari’nin Şemdinli ilçesinde teröristlerle girilen çatışma sonucu 8 vatan evladı şehit oldu. Şehitlerden biri de Kırıkhanlı hemşehrimiz.

Farketmez hepsi bizim şehidimiz. Yine 8 ocak söndü, 8 eve ateş düştü..

Allah bunları yapanı kahr eylesin..

Daha ne kadar sürecek bu acı!!.

Analar daha ne zamana kadar acı çekecek, evlere daha ateş düşecek mi?

Yeter..

Bırakın ‘terörü lanetliyoruz’ demeyi..

‘Terörü nasıl bitiririz!’ bunu söyleyin..

Şehitlik sıradanlaştı..

Eskiden bir şehitle ayağa kalkan Türkiye’nin, bugün 8 şehitle kılı kıpırdamıyor..

O kadar sıradanlaştı şehitlik, gazete ve televizyonlarında bile 3., 4, 5. haber olmaya başladı..

Yuuuh size..

Utanmaz, gamsızlar..

Bu kadar mı duyarsız, gamsız oldunuz???

Acıyı hissetmek için illaki şehit, evladın, kardeşin, akraban mı olmalı?

Ne fark eder ki..

Şehit acısı yürekten gelen bir acı..

Ananın feryadı, babanın dışa vuramadığı acı ve kardeşlerin yaşadığı hüzünü kim tarif edebilir ki?

Ya eşi ve çocuğu varsa!

Ömür boyu bitmez bu acı..

Bu vatan için canını vermiş şehitlerimizi artık ikinci, üçüncü plana atıyor ve ‘normalmiş’ gibi karşılıyorsak, toplumun ‘bananeciliğini ve sorumsuzluğunu’ ortaya koyuyor..

Eskiden böyle miydi?

Mahallede bir komşu öldüğünde insanlar evinde radyodan müzik açmaz, yüksek sesle gülmez ve televizyonu dahi kısık sesle izlerdi..

Ölüye saygı, komşuya sadakat ve birliktelik vardı..

Şimdi ise öyle mi?

Ne ölüye, ne diriye saygı kaldı!!

Herkes kendi havasında..

“8 Şehit var” diyorsun.. “Ya sahi mi, öyle mi?” diye geçiştiriyor..

Merhamet ve vicdanlar körelmiş durumda..

Düzen menfaat ve para üzerine kurulmuş, hatır-gönül yok olmuş..

Nasıl bu hale geldik?

Nasıl bu kadar vurdumduymaz olduk?

Nasıl şehidi umursamaz olduk?

Nasıl, nasıl, nasıl..

Uzadıkça, uzuyor sorular..

Soruların cevabını alamıyoruz..

Neden mi?

Çünkü insanlık ölmüş..