Ey hayat seni yaşamaktan yoruldum

Hayat o kadar boş ve anlamsız geliyor ki, sıkılmaktan bile sıkıldım…

Ey hayat seni yaşamaktan yoruldum…

Tadı-tuzu yok be şu dünyanın..

Öyle ki;

Bugünlerde herkes başını alıp gitmek istiyor..

Hayatından memnun olan yok…

Kiminle konuşsam aynı şey...

Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle ‘yanına almak istediği üç şey’ falan yok. Bir kendisi..

Bu yeter zaten. Her şeyi, herkesi götürdün demektir.

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan..

Ama olmuyor..

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor. Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınamıyor. Böyle gidiyor işte. Bir yanımız ‘kalk gidelim’, öbür yanımız ‘otur’ diyor.

‘Otur’ diyen kazanıyor. O yan kalabalık zira. İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma duygusu...

En kötüsü alışkanlık..

Alışkanlığın verdiği rahatlık monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.

Kalıyoruz..

Kuş olup uçmak isterken ağaç olup kök salıyoruz.

Çocuklar doğar, büyür, ilkokul, lise derken, üniversite..

Anlayacağınız dertler de büyüyor..

Borçlara girmeler, taksitler, ödemeler...

Bu sıkıntılar size her şeyden alıkoyabiliyor.

Tadını alamıyorsunuz hayatın..

Bol bol “la havle” ve “hasbin Allah” çekiyorum..

 Dikkatimi başka şeylere yönlendirmeye çalışıyorum...

Hayatta her şey insanlar için, iyiyi de göreceğiz, kötüyü de..

Ey hayat seni yaşamaktan yoruldum…